Największe forum LOST - Zagubieni w Polsce

Amos81 · Wysłany: Pon 12:26, 02 Mar 2009 Temat postu:

Jak na moje oko kwiatki potrzebują trochę wody. - Jackson stał z dorodnym królikiem na rękach przed Nadią. Znajdowali się w czymś na kształt szklarni i otoczeni byli dookoła różnorodną roślinnością. - A może właśnie tego dotyczy ten wyjątkowy eksperyment. Tak, rośliny nie potrzebujące wody. To było by coś. - Zaraz zniknie ten twój sarkazm... - Nadia podniosła zasuwę, która wcześniej wydawała się być półkami na kwiaty, po czym ich oczom ukazała się winda. Jacko wyraźnie nie spodziewał się windy w szklarni. Nadia zauważywszy reakcję kolegi skończyła zdanie. - ... jak zobaczysz co jest na dole. - W tym momencie drzwi od windy otworzyły się nieco ociężale i Jacko podążając za panią-naukowiec wszedł do środka. - W windzie były tylko dwa przyciski: góra i dół. Nadia wcisnęła oczywiście dół i winda natychmiast zaczęła opadać.

Jacksonowi od razu przypomniało to windę z Widmore Boulding, tą również jechało się naprawdę długo. - Czy jesteś pewna, że miejsce do którego zmierzamy to nie zakłady górnicze Dharmy. - Nie, zdecydowanie nie, ale uwierz mi, że jest ważny powód dla którego stacja znajduje się tak głęboko. - Królik Jacksona zrobił się nagle bardzo niespokojny i prawie wyrwał mu się z rąk. - Widzisz, on też wyczuwa, że to miejsce jest niezwykłe. - W głowie Jacksona zaczął pojawiać się coraz większy mętlik. Chciał się w końcu dowiedzieć jakie badania przeprowadzane są w stacji Orchidea. Gdy winda zatrzymała się wiedział, że odpowiedź na jego pytanie znajduje się dokładnie za drzwiami, które za chwilę się otworzą. - Nadia spojrzała na niego a w jej oczach również dało się zauważyć nie małą ekscytację. - To prawdopodobnie jedyne takie miejsce na całym świecie. - Drzwi od windy otworzyły się w końcu, jeszcze chyba z większym oporem niż te na górze.

Na razie Jacko widział tylko ciemność, jednak śladami Nadii ostrożnie wyszedł z windy. - Gdy ta zapaliła światło, oczom dozorcy ukazało się pomieszczenie raczej niczym nie odbiegające wyglądem od pozostałych stacji na wyspie. Dużo było w nim skomplikowanie wyglądających urządzeń i komputerów. - Szczerze mówiąc po twoich zapowiedziach spodziewałem się czegoś więcej. - Poczekaj jeszcze chwilę. - Gdy weszli do głównej sali stacji "Orchidea", uwagę Jacksona zwróciła komora osadzona w jednaj ze ścian. Znajdowała się za grubym włazem, który wyglądał jakby był stworzony po to by przetrzymać wybuch kilku kilogramów C4. - Co to za... - Właśnie. To komora w której prowadzone są testy. Ze względów bezpieczeństwa przewidziana jest dość złożona procedura, więc najpierw powinieneś oglądnąć instruktaż. - Nadia otworzyła jedną z szuflad i wyciągnęła z niej czarną kasetę z napisem: "Film instruktażowy stacji Orchidea, wersja beta".- To na razie tymczasowa wersja. W przyszłości mamy zamiar nakręcić film z użyciem królika. - Dobrze, mogę to oglądnąć, ale czy mogła byś mi w końcu wyjaśnić jakiego rodzaju badania... - Powiem ci tylko, że stacja jest umiejscowiono tak głęboko, gdyż wykorzystuje ona właściwości „jądra wyspy". Reszta jest na filmie. Po prostu go oglądnij. - Jackson bez dalszych słów włożył film do odtwarzacza i wcisnął „play".

Mężczyzna na kasecie był tym samym mężczyzną którego Jackon widział w innych filmach instruktażowych na wyspie. To o czym mówił na tym nagraniu jednak dużo bardziej przykuło jego uwagę. Z początku hodowca królików nie do końca rozumiał o czym mowa. Nie miał pojęcia na czym polega efekt Casimira, jednak gdy naukowiec powiedział coś o przemieszczeniu w czasoprzestrzeni, Jackson zrozumiał prawdziwą wagę eksperymentów dokonywanych w Orchidei. Pod koniec filmu do komory mężczyzna włożył małą białą mysz z numerem 2. - Na razie badano tylko myszy, ale to na nie naprawdę działa. - Powiedziała Nadia, nadal wpatrując się w film, zupełnie jakby tak jak Jckson, oglądała go pierwszy raz. - To co stało się na filmie kilka chwil później sprawiło że Jacko dostał gęsiej skórki. Kamera zainstalowana we wnętrzu komory zarejestrowała jak mysz znika na ułamek sekundy. Była to z pewnością najniezwyklejsza rzecz jaką Jackson Chefs widział w całym swoim życiu. Zrozumiał on wtedy coś bardzo ważnego.

Po dłuższej chwili milczenia Nadia odezwała się w końcu. - I jak? Ja pierwszy raz oglądnęłam to 2 dni temu i uwierz mi, że z wrażenia nie mogłam w nocy spać. - Jackson nadal nie wypowiedział ani słowa. - Wczoraj dostałam pozwolenie na rozpoczęcie badań z wykorzystaniem królików. - Jacko spojrzał tylko na królika którego kilka chwil temu odłożył do klatki stojącej na stole. - Czy uważasz, że to jest w porządku? - Nadia zdziwiła się trochę tym pytaniem, jednak postanowiła je zignorować, bo wyglądało na to, że jej pomocnik zadał je chyba bardziej sam sobie. - Za pół godziny mają tu być doktor Nearson i Andrews. Będą świadkami tego co zamierzamy zrobić. Miejmy nadzieję, że próba przeniesienia w przyszłość o 0,25 sekundy królika powiedzie się. - Mężczyzna nadal wydawał się niezbyt zainteresowany tym co mówiła Nadia i wciąż wpatrywał się w królika, który wyraźnie wyczuwał co go czeka. - Mamy pół godziny żeby przygotować wszystko do testu. Pomożesz mi czy będziesz tak siedział? Chyba to, że jesteś pomocnikiem naukowym i to właśnie moim do czegoś zobowiązuje. - Ta sarkastyczna uwaga dotarła w końcu do Jackona, który oderwał nareszcie wzrok od swojego małego podopiecznego. Gdy pomagał Nadii przenosić jakieś sprzęty wydawał się jednak nadal nieco nieobecny. - Czy te myszy, te na których przeprowadzaliście już badanie przeżyły? - Nie do końca. Ale jedna przeżyła całe 8 minut po przeprowadzeniu eksperymentu. Dokonaliśmy już odpowiednich poprawek i jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, królik powinien przetrzymać jeszcze dłużej... jeżeli oczywiście w ogóle zdechnie. - Tak, więc miejmy nadzieję, że się postara i nie zepsuje nam eksperymentu. - Nadia uśmiechnęła się, jednak nie była pewna czy ta uwaga miała na celu ją rozśmieszyć.

Mam wnieść to do kantorka? - Zapytał koleżankę Jackson, trzymając w rękach karton z jakąś dokumentacją. - Yyy, tak. Musimy to wszystko uporządkować. Albo lepiej daj, ja to wezmę. - Pomocnik wręczył kobiecie karton, poczym ta poprosiła go aby otworzył kantorek. Klucz znajdował się w zamku. - Ok, dzięki. Włożymy tu wszystkie kartony z dokumentami. - Gdy Nadia weszła do pomieszczenia, nagle drzwi zamknęły się z trzaskiem. - Kobieta, będąc w szoku nie zdążyła nawet nic powiedzieć. Dopiero gdy usłyszała dźwięk przekręcanego klucza w zamku zrozumiała co się dzieje. - Jackson? Co ty robisz? Nie wygłupiaj się! - Przykro mi, nie ma innego wyjścia. - Odpowiedział przytłumiony głos zza drzwi. Był to oczywiście głos Jacksona. - Jacko, co ty wyprawiasz!? Co zamierzasz zrobić!? - Mężczyzna odszedł już od dzielących ich drzwi, bo aby był słyszany musiał krzyczeć. - To co powinienem zrobić! Nie bój się, tobie nic się nie stanie! - Kobieta usłyszała, że drzwi od komory, w której prowadzone są badania z czasoprzestrzenią otwierają się.

Jackson chwycił metalowe krzesło i umieścił je we wnętrzu komory. Rozglądając się dalej nerwowo spostrzegł metalową klatkę, w której siedział królik. Wyciągnął go prędko, a klatkę włożył do komory. - Nadia usłyszała brzdęk metalu, co wprowadziło ją w konsternację. - Jackson, co ty do cholery wyprawiasz!? Chyba nie wkładasz do komory metalowych rzeczy!? Przecież wiesz do czego to doprowadzi! Przecież widziałeś na filmie... - Nadia zrozumiała nagle, że to co robi Jackson robi z pełną świadomością i premedytacją. - Jacko, ale dlaczego!? Co chcesz tym udowodnić!? Czego chcesz dokonać!? - Kobieta usłyszała, że komora się zamyka, a Jackson podchodzi po chwili do drzwi od kantorka. - Niczego nie chcę udowodnić. Chcę tylko przesłać wiadomość... Nie powinniście tego robić. To nie powinno się w ogóle dziać. Ty też nie powinnaś w tym uczestniczyć. - Ale dlaczego!? My...my tylko chcemy sprawić by świat był lepszy. Przecież wiesz o liczbach. - Liczby? Tak wiem o liczbach. Wiem też, że zmieniając je niczego nie dokonacie. Zresztą nie macie prawa ingerować w porządek świata. Zamiast go naprawić niszczycie go! - Ale o czym ty w ogóle... - Nagle rozległ się potężny huk.

Zamroczony Jackson, który nadal trzymał królika na chwilę stracił orientację. Dopiero po chwili dostrzegł, że z jego uszami jest coś nie tak, bo słyszy jedynie szum. Nie zwracając na to jednak uwagi, spojrzał od razu w stronę komory. Ku jego zaskoczeniu spostrzegł jednak, że wybuch nie spowodował większych zniszczeń. Jedna z szyb na drzwiach komory była pęknięta, a przez drugą widział, unoszący się w jej wnętrzu dym. Mężczyzna spodziewał się po wybuchu czegoś więcej. W jego oczach widać było wręcz szaleństwo. Szaleńczo próbował sprawić, aby eksperymenty z czasem, które wydawały się dla niego czymś co przekracza granicę rzeczy w które może ingerować człowiek nie były dalej prowadzone. Usłyszał nagle głuche krzyki, dochodzące z za jego pleców. Zanim zdążył się obrócić, ktoś powalił go na ziemię. W tym też momencie odzyskał słuch. - To on spowodował wybuch! Chciał zniszczyć sprzęt! - Człowiek który się na niego rzucił to doktor Andrews, który akurat musiał przybyć do stacji. Gdy leżąc na ziemi spojrzał za siebie zobaczył roztrzęsioną Nadię wyjaśniającą sytuację doktorowi Nearsonowi, który przyszedł z Andrews'em. - Jacko ponownie spojrzał na Nadię, która nadal gorączkowo opowiadała jak doszło do całego zdarzenia. - Musiał planować ten... sabotaż już od jakiegoś czasu. To wariat. - Wzrok Nadii i Jacksona spotkał się w tym momencie. Mężczyzna zauważył, że patrzy ona na niego teraz zupełnie inaczej niż wcześniej. W jej oczach widział nie tylko roztrzęsienie i rozczarowanie postawą Jacksona, ale i pogardę. Wiedział on, że to spojrzenie nigdy się już nie zmieni.

<center>

</center>

Jackson siedzi sam na skarpie nieopodal baraków, skąd wyrzucił ostatnio list od matki. Nie miał na sobie stroju dozorcy. Był ubrany w luźną jasną koszulę i krótkie dżinsowe spodnie. Gdy spoglądał w stronę słońca, które co chwile zakrywały i odsłaniały chmury, usłyszał znajomy głos silnika. Nie odwracając się nawet jedynie westchnął i po chwili powiedział: - Widzę Roger, że nie dasz mi tutaj już nigdy posiedzieć w samotności. - Jednak głos, który mu odpowiedział nie należał do Rogera. - Mój tata siedzi teraz w domu. Pewnie śpi. A ja przepraszam jeśli przeszkadzam. - Nie, Ben daj spokój. Po prostu myślałem, że to twój ojciec. Siadaj. - Zachęcony gestem byłęgo dozorcy Ben usiadł koło niego. - Jestem tu żeby Pana przeprosić. - Jackson zrobił nieco zdziwioną minę, bo nie przypominał sobie nic za co Ben musiał by go przepraszać.. - Gdy był Pan u nas ostatnio, niezbyt ładnie się zachowałem, wybiegając nagle z domu. - Daj spokój, naprawdę nic się nie stało. Po prostu się wkurzyłeś. Każdy w końcu kłócił się kiedyś ze swoim staruszkiem. - Ben nie odpowiedział nic, tylko wbił wzrok w dżunglę, która rozciągała się przed nimi. - Jacko zrozumiał, że Ben nie przyszedł do niego tylko żeby go przeprosić. Po prostu tak jak każdy człowiek potrzebował z kimś porozmawiać, a nie ulega wątpliwości, że z nim miał lepszy kontakt niż z własnym ojcem. - Wiesz, ostatnio kiedy tu siedziałem przyszedł do mnie George. Martwił się o mnie, bo zniknąłem tak nagle. - W reakcji na ostatnie słowa dozorcy wzrok Bena stał się jakby bardziej pusty. - Ja jednak wtedy potrzebowałem tylko przemyśleć parę spraw. Zamknąłem wtedy pewien rozdział w moim życiu. Wydawało mi się więc, że rozpoczyna się nowy. Teraz siedzę tu i wątpię, że jeszcze w ogóle coś mnie w tym życiu czeka. Chyba po prostu nie ma już dla mnie nowego rozdziału. - Ben nadal nic nie mówił, jednak wyraźnie intensywnie o czymś myślał. - Pamięta Pan naszą pierwszą rozmowę. To było dopiero co po tym jak został pan dozorcą. - Tak, wydaje mi się, że pamiętam. - Powiedział mi Pan wtedy, że z pewnością mam w życiu jeszcze coś bardzo ważnego do zrobienia. - Nadal tak uważam, naprawdę. - Chodzi mi o to, że moje dotychczasowe życie nie jest takie jak bym chciał. Czuję jakby moje prawdziwe życie miało się dopiero zacząć. Po prostu mam już dosyć tego co jest teraz. - Wiesz co Ben. Naprawdę cię rozumiem. Nawet nie wiesz jak bardzo. I powiem ci tylko tyle... Zrób to. Pokieruj swoim losem. Zmień swoje życie na takie jakiego oczekujesz.... ostatecznie. - Ben spojrzał teraz w niebo tak jak przed chwilą robił to Jackson. - Wierzę, że tobie się to uda, bo w przeciwieństwie do mnie jesteś silny. Musisz tylko wystarczająco mocno w to uwierzyć...

No, trzeba przyznać, że dość nieciekawa historia. - Jackson i Roger stali razem przy DHARMAbusie. Słońce grzało niemiłosiernie, a Roger wyrażał swoją opinię na temat tego co zrobił świeżo upieczony dozorca.. - Ja szczerze mówiąc nie miał bym tyle odwagi. W gruncie rzeczy też to wszystko mi się nie podoba, ale dla mnie osobiście nie ma to większego znaczenia. - To pewnie dobrze dla ciebie. Przynajmniej nie zostaniesz wyrzucony z roboty. - Ach, co to za robota. Przypływając na wyspę miałem nieco inne aspiracje. - Mężczyzna spojrzał na Jacksona, który dopiero przyzwyczajał się, że jego nowa praca również znajduje się daleko poniżej jego aspiracji. - No tak, teraz jedziemy chyba na tym samym wózku. Ale kto by pomyślał. Pomocnik naukowy i hodowca królików doświadczalnych stanie się dozorcą. - Ostatnie słowo wyraźnie poruszyło Jacko, który poczuł się nieco zmieszany, bo zrozumiał, że teraz on i Roger praktycznie niczym się nie różnią. - Ale nie bój nic, nasza mała robotnicza społeczność jest na pewno weselsza od twojej byłej naukowej społeczności i w gruncie rzeczy powinieneś się cieszyć, że się z tego wyrwałeś.- Dozorca spojrzał w niebo i westchnął głęboko. - Wiesz, to nie chodzi o to, że nie pracuję już przy badaniach. W końcu to była moja decyzja. Zrozumiałem, że nie chcę robić tego co do tej pory robiłem i z tym zakończyłem. - I przy okazji rozwaliłeś trochę naukowego sprzętu. - Wtrącił z rozbawieniem Roger. - Chodzi o to, że nie jestem pewien, że to co mam robić teraz, jest tym czego oczekiwałem. - Przyzwyczaisz się. - Robotnik otworzył drzwi od niebieskiego vana, poczym sięgnął po dwie puszki piwa schowanego pod siedzeniem. - Wiem, że czujesz się teraz zagubiony i pewnie trochę to potrwa, ale w końcu zrozumiesz, że my też jesteśmy normalnymi ludźmi. - Jackson zdał sobie właśnie sprawę, że jego dawni, jak mu się wydawało przyjaciele, nigdy naprawdę nimi nie byli, bo po całej sytuacji po prostu jakby o nim zapomnieli. Nadia z dnia na dzień zaczęła po prostu go ignorować, a Jackson zdając sobie sprawę, że to co było definitywnie się zakończyła, nawet nie szukał z nią kontaktu. - Robotnik wręczył Jacksonowi jedną puszkę, a ten jakby lekko się rozchmurzył. - Gdy tak teraz o tym myślę, to miałeś dużo szczęścia, że zrobili cię tylko dozorcą. Tak w gruncie rzeczy za sabotaż i zniszczenie naukowego sprzętu powinieneś wylecieć z wyspy. - No pewnie, że powinienem. - A więc dlaczego... Znalazłeś na nich jakiegoś haka? - Hmm, nie musiałem nawet go szukać. Władze Dharmy zrozumiały, że wyrzucając mnie z wyspy mogą narobić sobie gorszego bałaganu niż trzymając mnie tutaj. Tam mógłbym zacząć działać przeciwko nim. Mógł bym pójść do gazet. A tutaj mają mnie na oku. - Roger z zaciekawieniem spojrzał znów na dozorcę. - A zrobił byś to, gdybyś opuścił wyspę. - Sam nie wiem. Już sam nie wiem do końca co o tym wszystkim myśleć. Gdy przybyłem na wyspę widziałem w tym wszystkim jakiś cel, wydawało mi się, że mam do zrobienia coś ważnego. - Jacko otworzył puszkę z piwem i wziął pierwszy spory łyk, poczym trochę się skrzywił. - Teraz okazało się, że to wszystko jest kompletnie nic nie warte i zamiast wpierać "wspaniały" projekt Dharma powinienem robić wszystko żeby go zwalczać. - Mężczyzna zrobił dłuższą pauzę, ale nie łyknął w tym czasie piwa. - Nie mam chyba na to już siły. Wolę już siedzieć na tej przeklętej wyspie i po prostu czekać aż nadejdzie moje przeznaczenie.

Ben! Chodź tutaj! - Roger zawołał chłopca, który przechodził akurat niedaleko nich. Ten był wyraźnie niezbyt chętny do spełnienia jego prośby, jednak posłusznie podszedł. - To jest mój syn Ben. - Z twarzy Jacko było można wyczytać spore zaskoczenie. - Przywitaj się Ben. To jest Pan Chefs. Od dzisiaj... można powiedzieć, że jest naszym nowym znajomym. - Chłopiec podał rękę mężczyźnie, jednak nie powiedział przy tym ani słowa. - Widząc to Roger nieco się rozzłościł. - Dał byś już spokój mały. Nie możesz wcale się nie odzywać. - Chłopak spuścił tylko głowę, a Roger zwrócił się do Jacksona. - Przepraszam za niego. Widocznie brak mu dobrych manier. - Nie, daj spokój nic się nie stało. Tak w ogóle to jestem w szoku, że masz syna. Nie spodziewałem się tego. - Taaa, jak widać mam. Ale widzisz jaki mizerny. W ogóle jest małomówny, ale od przybycia na wyspę nie odzywa się praktycznie wcale. - Ahhh, widocznie brak mu motywacji. - Powiedział dozorca. - Zresztą nie za bardzo mu się dziwię. W końcu ta wyspa... - Jackson ugryzł się w język. - To znaczy, nie że nie ma tu żadnych perspektyw. W sumie to ciekawe miejsce. - Mężczyzna ukucnął i chwycił Bena za ramię, żeby ten go wysłuchał. - Chodzi mi o to, że ja może nie mam już przyszłości na tej wyspie, ale ty jesteś jeszcze bardzo młody chłopcze. Masz przed sobą całą przyszłość, a w niej z pewnością jeszcze coś ważnego do zrobienia.

<center>

</center>

Jackson stał ze strzelbą koło swojej ulubionej gruszy. Był już nieco zmęczony, więc postanowił usadowić się w swojej ulubionej pozycji pod pniem. - Jacko. - Usłyszawszy swoje imię, poderwał się na nogi, zanim jeszcze zdążył dobrze usiąść i oglądnął się dookoła, by sprawdzić kto go woła. Nie musiał jednak widzieć twarzy by poznać, że był to głos Nadii. - Co ty tutaj robisz? Nie mam czasu na żadne kłótnie. - Nie, poczekaj. Nie przyszłam się wcale kłócić. Chciałem tylko porozmawiać. - Zaskoczenie mężczyzny było naprawdę ogromne, bo nie spodziewał się, że Nadia nagle będzie chciała z nim rozmawiać i to normalnym, spokojnym tonem. - Kobieta podeszła do drzewa, poczym pod nim usiadła. Jackson oczywiście zrobił natychmiast to samo. - A więc o czym chcesz... - Wiem, że powinniśmy wyjaśnić sobie wszystko już wiele lat temu, jednak... wtedy, na początku, byłam po prostu wściekła i zawiedziona tobą, tym co zrobiłeś. Później nie było już okazji i... chyba łatwiej było zapomnieć o naszej przyjaźni niż próbować budować ją od nowa. - Chyba nie myślisz, że teraz uda nam się ją odbudować. - Nie, wiem, że to już nie możliwe. Po prostu nie chciałabym żebyś widział mnie jako kogoś kim nie jestem. Ja po prostu całą złość jaka się we mnie zbierała skupiałam na ochronie mojej córeczki. Po prostu z całej siły nie chcę żeby spotkały ją w życiu takie nieszczęścia jakie spotkały mnie. - O jakiej złości mówisz? - Przerwał jej Jackson, a w jej oczy zeszkliły się lekko od czających się w nich łez. - Mówię o złości na samą siebie. O złości na to co robiłam, na to czego nie powinnam robić. Na to, że choć z całej siły cię potępiałam, w głębi duszy wiedziałam, że masz rację, ale... nie potrafiłam się sama przed sobą do tego przyznać. Wiem, że to co robimy w niczym nie pomoże, jednak poświęciłam całą swoją energie, całe swoje życie na te badania. Zawsze chciałam wierzyć, że robię coś ważnego, coś co ma znaczenie. Na początku robiłam to dla siebie, a później dla Katie. - Łzy pociekły po policzkach Nadii, uniemożliwiając je powiedzenie czegoś więcej. - Jackson spojrzał w jej załzawione oczy i zobaczył w nich to czego nie widział już od bardzo dawna. Zobaczył w nich prawdziwą Nadię, która jak sobie teraz uświadomił zawsze kochał.

Zadowolony i chyba nawet szczęśliwy Jackson przemierzał osiedle by znaleźć Rogera i opowiedzieć mu co się stało. Po jakimś czasie zauważył go z daleka, jednak postanowił, że nie będzie teraz rozmawiał z przyjacielem. Zauważył bowiem, że Roger stojący przy DHARMAbusie, rozmawia ze swoim synem. Nawet z daleka dozorca spostrzegł, że robotnik mówi synowi coś na co zbierał się już od dłuższego czasu. - Więc może im też uda się w końcu pogodzić...

Mam tu twoje zamówienie. Nie było zbyt łatwo, ale są dokładnie takie jak chciałeś. - Roger wręcza Jacksonowi malutką paczuszkę. - Wyraźnie ucieszony dozorca od razu ostrożnie ją otwiera. - Dzięki, naprawdę to doceniam stary. - Nie no, to nic takiego, ale.. powiedz dlaczego akurat nasiona gruszy i gdzie w ogóle zamierzasz ją zasadzić? - Szczerze mówiąc jeszcze nie wiem, muszę znaleźć jakieś odpowiednie miejsce. Wiesz, człowiek potrzebuje w życiu czegoś stałego, jakiejś ostoi. Jako mały chłopiec często przebywałem na farmie u dziadków niedaleko Detroid. Praktycznie można powiedzieć, że się tam wychowałem. Dziadek miał duży sad. Same grusze. Spędziłem chyba większą część dzieciństwa przesiadując pod gruszą i rozmyślając o przyszłości. Teraz jednak pozostało mi tylko zasadzić taką gruszę tutaj. Może ona będzie dla mnie bardziej wyrozumiała niż moje dotychczasowe życie i teraz będzie mi przypominać o przeszłości...

Po ostatniej rozmowie ze swoim ojcem, Benjamin Lunus, tak jak doradzał mu to Jackson Chefs, postanowił zakończyć swoje dawne życie, którego nienawidził z całego serca. O godzinie 4 po południu z pomocą rdzennych mieszkańców wyspy, znanych powszechnie jako agresorzy, przeprowadził masową czystkę, zagazowując wszystkich pracowników Inicjatywy Dharma, torując sobie tym samym drogę do przetrwania na wyspie i objęcia władzy nad tubylcami. Tak jak zawsze tego pragnął, stworzył sobie zupełnie nowy świat. Świat w którym to on będzie dyktował reguły.

Dera · Wysłany: Pon 22:07, 02 Mar 2009 Temat postu:

Mój faworyt ;] Z wiadomych przyczyn nie przeczytałem całego, na razie tylko dwa pierwsze rozdziały, ale bardzo mi się podoba. No i wielka praca włożona w to opowiadania. Ode mnie: 6

Kejmil · Wysłany: Pon 22:44, 02 Mar 2009 Temat postu:

Opowiadania chyba zawsze dostaną ode mnie więcej - za pracę, trud i czas.
Ocena: 6

Henry · Wysłany: Pon 23:02, 02 Mar 2009 Temat postu:

No napracowałeś się nieźle przy tym. 6

Fisher · Wysłany: Wto 0:27, 03 Mar 2009 Temat postu:

Zdecydowanie 6 Very Happy

M_Peter · Wysłany: Wto 15:12, 03 Mar 2009 Temat postu: Dzięki wielkie :)

Wielkie dzięki za pozytywne komentarze Smile

I mam jeszcze prośbę. Jak ktoś przeczyta całość to był bym bardzo wdzięczny za napisanie kilku słów. Wiecie, bardzo mi zależy na opiniach w końcu sporo energii poświęciłem temu tekstowi Razz

Dobos · Wysłany: Śro 17:46, 04 Mar 2009 Temat postu:

Piekielnie długie, przeczytałem tylko fragmenty.
Za włożony wysiłek 5.

Kacpik · Wysłany: Śro 20:03, 04 Mar 2009 Temat postu:

Oceniam na szóstkę z czystym sumieniem. Jeden z moich faworytów Smile

M_Peter · Wysłany: Śro 20:36, 04 Mar 2009 Temat postu:

Wydaje mi się, że czytanie fragmentów, nie ma zupełnie sensu, ponieważ nie da się wtedy uchwycić całego sensu historii, a zapewniam, że w tym opowiadaniu każda część historii (każdy kawałek układanki Razz

) jest istotna.

Vitek · Wysłany: Śro 22:09, 04 Mar 2009 Temat postu:

Kawał dobrej roboty Smile

Zdecydowanie 6. Mój faworyt Smile

Bigblackcock · Wysłany: Czw 16:03, 05 Mar 2009 Temat postu:

Przeczytałem całe - oceniam na 6, nie tylko za energię poświęconą temu projektowi. Fragment z szeptami najciekawszy, królik pewnie był Cerberusem Very Happy

Mógłbyś napisać ciąg dalszy w którym ktoś porywa Jacko, zakłada mu maskę gazową... czyli przygody Jacksona wśród Othersów. W końcu zasłużył na to - próbował powstrzymać działania Dharmy.

Mirage · Wysłany: Czw 16:44, 05 Mar 2009 Temat postu:

Dobra... W końcu dotarłem do końca. Tekst rozłożyłem sobie na dwa dni co poskutkowało, ponieważ na raz ciężko byłoby to wszystko przeczytać. Tak jak wspominałem wcześniej - oceniam wkład pracy...Twój wkład jest prze ogromny, chyba największy z całej grupy prac konkursowych. Z czystym sumieniem daje "6". Obok czołówki z PB - mój faworyt.

Gratulacje za tekst, naprawdę masz talent Wink

Kate · Wysłany: Pią 13:51, 06 Mar 2009 Temat postu:

Masz talent. Genialnie napisane. 6

Nathaniel · Wysłany: Pią 15:02, 06 Mar 2009 Temat postu:

ocena 6

+ praca literacka
+ duży wkład pracy własnej
+ podoba mi się postać Nadii oraz jej zmiana pod koniec opowiadania w stosunku do Jacko
+ rozdział 6 , królik i szepty plus bariera - bardzo trzymający w napięciu Smile

podoba się

znalazłem kilka błędów które mi się wbiły w oczy:
w rozdziale 2 Jacko celował "broniom" Wink

kiedy dowiadujemy się o Katie pada zdanie: Nadia adoptowała Nadię Razz

Mam nadzieję że twórca uraczy nas jeszcze nie jednym opowiadaniem Wink

kwakersiatko · Wysłany: Nie 16:40, 08 Mar 2009 Temat postu:

z tekstów najlepsze 4

Alfik · Wysłany: Pon 12:36, 09 Mar 2009 Temat postu:

Ciekawie napisane , ładny wygląd , 6 oczywiście bez 2 zdań Razz

Marko · Wysłany: Śro 16:27, 11 Mar 2009 Temat postu:

Po przeczytaniu całości jestem gotów, aby ocenić Twoją pracę.
Podziwiam czas i trud, jaki niewątpliwie włożyłeś w to opowiadanie.
Świetne połączenie fabuły "Zagubionych" z własnymi pomysłami.
Tekst czytało się bardzo przyjemnie. Wcale nie jest zbyt długi, co mogło wydawać się na pierwszy rzut oka. Wink

Ocena: 6

Amos81 · Wysłany: Nie 22:59, 15 Mar 2009 Temat postu:

Głosowanie zostało zamknięte. Trwa podliczanie głosów. Wkrótce ogłosimy zwycięzcę !