Największe forum LOST - Zagubieni w Polsce

Teraro

Historia popularnych „The Blues”, rozpoczyna się w roku 1905, kiedy to dwaj przedsiębiorcy Ges Mars oraz Frederick Parker postanowili stworzyć klub, z siedzibą na Stamford Brigde.

Pierwszy, oficjalny sezon Chelsea rozpoczęła rok później, kiedy to walcząc w League Two zajęli trzecie miejsce. Dla, tak jeszcze raczkującego klubu było to ogromne osiągnięcie, w którym duży udział miał ówczesny szkoleniowiec - John Robertson.

Po tak wyśmienitym starcie zawodnicy i działacze chcieli jeszcze dalej zajść. Udało im się to szybko, bo już w sezonie 1907/08 awansowali na zaplecze Premiership. David Calderhead jako nowy manager zespołu miał zapewnić kolejne sukcesy. Funkcję trenera pełnił aż 26 lat. W tym czasie klub przeżywał sukcesy i kompromitacje. Niewątpliwą radością kibiców „Nebieskich” był awans do finału Pucharu Anglii, który został wywalczony w sezonie 1914/15. Był to pierwszy, i jak się później okazało nie ostatni, tego typu sukces zespołu z Londynu.

Do końca roku 1931 Chelsea przemieszczała się miedzy League Two, a League One. Były to lata niepokoju głównie z powodu I wojny światowej, a także dlatego że The Blues spisywali się fatalnie.

Nowy herb – nowa jakość

Po tym czasie rozpoczął się prawdziwy rozkwity drużyny, której obecnie właścicielem jest Roman Abramowicz. Przez kolejne trzydzieści dwa lata Chelsea znajdowała się w League One. W tym okresie pojawiły się kolejne sukcesy, jakimi nie wątpliwie było zdobycie Mistrzostwa Ligi (1955 rok) , a także Tarczy Dobroczynności (również rok 1955). Był to ogromny prezent dla działaczy, zważywszy, że trofea zostały „otrzymane” w 50-lecie istnienia klubu.

Do tego sukcesu w znaczy sposób przyczynił się Ted Drake – ówczesny manager zespołu. Po jego przyjściu zespół ze Stamford Brigde zmienił także oficjalny herb, który miał się bardziej kojarzyć z przydomkiem zespołu. Był to rok 1960.

Cudowne lata 1965-1986

Okres ten umocnił pozycję Chelsea na rynku angielskim. Zespół odnosił coraz więcej sukcesów w lidze, a także w krajowych pucharach. Ciągle jednak brakowało tego upragnionego awansu do najwyższej klasy rozgrywek – Premiership. „Niepowodzenia” osłodziły jednakże zdobyte tytuły, takie jak: Puchar Ligi ( rok 1965), Finał FA Cup (1967), FA Cup (1970) oraz finał Pucharu Ligi z roku 1972. Oddzielny sukces stanowiło także wywalczenie Pucharu Zdobywców Pucharów w roku 1971, kiedy to Chelsea pokonała w finale Real Madryt. Ówczesnym trenerem był Dave Sexton. Także w tym okresie powstały statystyki, dzięki którym można było wybrać Najlepszego zawodnika roku Chelsea Londyn. Tak zwanym pierwszym „Player of the Year” został Peter Bonetti, jeden z najlepszych bramkarzy występujących w drużynie. Popularny „Kot” zapisał piękna kartę w historii, rozgrywając 21 spotkań bez wpuszczenia bramki. Zawdzięczał to głównie niesamowitej zwinności, od której powstał przydomek „The Cat”.

Zatracenie impetu

Po tych blisko 20 latach świetności przyszedł czas spokoju, budowania drużyny oraz stagnacji. Do roku 1993 klub ten grał dalej ładnie, jednakże bez jakiegokolwiek pomysłu, a tym bardziej sukcesu. Efektem tego był spadek do League Two ( rok 1989) oraz miejsce w lidze nie wyższe niż piąte. Kibice jednakże wiedzieli, że ich ukochany zespół ponownie się rozkręca i musi jedynie wejść w właściwy rytm. Długo czekać nie musieli…

Z piekła do nieba

Premiership. Na tą chwile kibice Chelsea czekali prawie 90 lat. W roku 1993 na Stamford Bridge zagościły najlepsze drużyny oraz możliwość zdobycia mistrza kraju. W The Blues zaczęli grać jedni z najlepszych piłkarzy na świecie, tacy jak Didier Deschamps, Gianfranco Zola, Gianluca Vialli, Ruud Gullit, Mark Hughes czy Dennis Wise. Drużyna grała bardzo dobrze i w roku 1999 była blisko zdobycia Mistrzostwa Ligi. Ostatecznie zajęli trzecie miejsce, po zaciętej rywalizacji w samej końcówce sezonu. Z dalszym rozkwitem zespołu do klubu „przyszły” następne sukcesy. Kolejny finał FA Cup (1994 rok), później FA Cup (1997) oraz magiczny rok 1998. Chelsea zdobyła wtedy Puchar Zdobywców Pucharów, Super Puchar Europy oraz Puchar Ligi – kibice byli w siódmym niebie. Jeżeli do tego dodać także czwarte miejsce w lidze – było praktycznie idealnie.

Nowe tysiąclecie napawało optymizmem zarówno fanów, jak i trenera, zawodników, działaczy. Chelsea nie spuściła z tonu, grając dalej pierwsze skrzypce w lidze. Kolejny puchar FA Cup (2000 rok), „wywalczona” Tarcza Dobroczynności (2000) oraz całkiem niezłe, piąte miejsce w lidze.

„Czerwony Roman” i jego Chelsea

Po przyjściu rosyjskiego oligarchy Chelsea przeżywa prawdziwy rozkwit. Setki milionów euro wydawane na piłkarzy, działaczy oraz szkółkę młodzieżowa mają przynieść oczekiwane efekty. Zawodnicy z najwyższe półki, tacy jak Lampard, Duff, Drogba, Terry czy Cech skazani są na sukces. Mając także taką postać jak obecny trener - Jose Mourinho – nie sposób przegrywać. Idealnym prezentem na 100-lecie istnienia Chelsea Londyn okazało się Mistrzostwo Anglii oraz półfinał Ligi Mistrzów. Wymarzona chwila – wymarzone trofeum. Kibice klubu ze Stamford Bridge mają nadzieję, że historia, w tym wypadku nie lubi się powtarzać, ponieważ na kolejny taki sukces trzeba by było czekać aż pół wieku...

Hymn
Refren
Blue is the colour, football is the game
We're all together, and winning is our aim
So cheer us on through the sun and rain
'cause Chelsea, Chelsea is our name

Pierwsza zwrotka
Here at the Bridge whether rain or fine
We can shine all the time
Home or away, come and see us play
You're welcome any day

Refren
Blue is the colour, football is the game
We're all together, and winning is our aim
So cheer us on through the sun and rain
'cause Chelsea, Chelsea is our name

Druga zwrotka
Come to the Shed and we'll welcome you
Wear your blue and see us through
Sing loud and clear until the game is done
Sing Chelsea everyone

Kadra
Bramkarze
1. Petr Čech (20 maja 1982)
23. Carlo Cudicini (6 września 1973)
40. Henrique Hilario (21 października 1975)
Obrońcy:
2. Glen Johnson (23 sierpnia 1984) - wypożyczony do Portsmouth
6. Ricardo Carvalho (18 maja 1978)
3. Ashley Cole (20 grudnia 1980)
9. Khalid Boulahrouz (28 grudnia 1981)
14. Nitjap Geremi (20 grudnia 1978)
18. Wayne Bridge (5 sierpnia 1980)
20. Paulo Ferreira (18 stycznia 1979)
26. John Terry (7 grudnia 1980)
Pomocnicy:
4. Claude Makelele (18 lutego 1973)
5. Michael Essien (3 grudnia 1982)
8. Frank Lampard (20 czerwca 1978)
10. Joe Cole (8 listopada 1981)
12. John Obi Mikel (22 kwietnia 1987)
13. Michael Ballack (26 września 1976)
16. Arjen Robben (23 stycznia 1984)
19. Lassana Diarra (10 marca 1985)
24. Shaun Wright-Phillips (25 października 1981)
Napastnicy:
7. Andrij Szewczenko (29 września 1976)
11. Didier Drogba (11 marca 1978)
21. Salomon Kalou (5 sierpnia 1985)
Zawodnicy Kupieni
* Michael Ballack Bayern Monachium
* Salomon Kalou Feyenoord Rotterdam
* Andrij Szewczenko AC Milan
* John Obi Mikel Lyn Oslo
* Henrique Hilario CD Nacional
* Ashley Cole Arsenal Londyn
* Khalid Boulahrouz HSV Hamburg

Zawodnicy sprzedani

* Maniche Dynamo Moskwa
* Lenny Pidgeley Millwall
* Robert Huth Middlesbrough
* Eidur Gudjohnsen FC Barcelona
* Jiří Jarošík Celtic Glasgow
* Carlton Cole West Ham United
* Asier del Horno Valencia CF
* Damien Duff Newcastle United
* William Gallas Arsenal Londyn

Szymon

MAN UNITED już jest, teraz to, każdy bedzie zakładał temat o swojej ukochanej drużynie?

Teraro

Czemu nie zaraz zrobie temat o Reprezentacji Argentyny

thomm

pewnie dzisiejszych kibiców Chelsea(jesli można nazwać kibicami) są od przyjścia Romana Abramowicza i nakukupywania piłkarzy. Pewnie bedzie ich jeszcze wiecej jak wygraja CL, bo dostaną sezonowych kibiców Barcy Rolling Eyes

xydorux

Sezonowi kibice to jest to problem dosc spory i nie nazywalbym ich sezonowymi kibicami Barcy... bo dla mnie oni nie maja przypisanego klubu tylko ciagle sa za kims innym...najpierw byl Juventus, Real, Barca, a teraz nawet nie wiem kto...dla mnie sa to sezonowi kibice i koniec kropka. Nie widze sensu i podstaw, aby pisac danego klubu. Aczkolwiek dla mnie pisanie sezonowy kibic Barcy czy Realu to troche tak jakby jakis zakompleksiony kibic jakiegos klubu zazdrosil kibicow rywalowi. A dokladnie jej ilosci... Bo normalne jest, ze sa ludzie ktorzy chca kibicowac druzynie ktora ciagle wygrywa...trudno ich sprawa... ale nie rozumiem po co o nich pisac, skoro oni maja niewiele wspolnego ze sportem i kibicowaniem.
Wracaj do tematu czyli Chelsea...szanowalem ich do przyjcia Ambramowicza...a skad moja zmiana...powod jest porsty pieniadze. Chelsea ma monopol na transfey, kontroluje rynki prawie na calym swiecie, a cowiecej decyduje o losach wielu pilkarzy. Przyslania zawodnikom kariere dolarami i czesto lamie im te kariery. Nie pisze tego jako jakis zakompleksony kibic, ale jako obiektywny obserwatow. Chelsea z Zola miala charakter, Chelsea z Ambramowiczem jest bardzo dziwnym wytworem...

thomm

no wiadomo - wszyscy lecą na kasę, a Chelsea kupuje obiecującego młodego piłkarza, żeby siedział na ławie.
Nie żebym im zazdroscił czegos, bo tak nie jest, liczy sie honor i dlatego niezmiennie kibicuje ManU Very Happy

fresz

Powiem, krótka pierdolicie. Jak myślicie z czego wzięły się wasze ulubione drużyny ? Tak samo jak w Chelsea ktoś musiał kiedyś przyjść i wyłożyć kasę. Sukces rzadko idzie w parze z biedą. Acz zdarzają się wyjątki.

Piszecie zę Chelsea za czasów Zoli miała charakter, ale co z tego ? Bo z tego co się orientuje nie wygrała nic znaczącego.

Co do Kibiców sezonowych, byli są i będą zawsze. Nie ma się co sprzeczać kto ich ma więcej, a kto mniej.

Myślę że powinien być jeden temat który nazywał by się piłka zagraniczna i tam powinna się toczyć rozmowa. Nie ma sensu zakładać tematów dla każdej drużyny.

Szymon